Sosyal medya tepki-(SİZLİK)leri

                     

                         

     Elimizden hiç bırakmadığımız bizden akıllı telefonlar , tabletler ve bilgisayarlar ile kuzey yarım küre, güney yarım küre , meridyen ve paraleller arası uzaklıklar hiç fark etmeksizin her yer sadece bir TIK uzağımızda.
   
Zamanında sadece televizyonlarda , gazete sayfalarında gördüğümüz yazarlar, oyuncular, siyasetçiler bilumum ünlü şahsiyetler ile iletişime geçmek bir takibe bakıyor.


Önceleri birini takip etmek,gözetlemek hoş karşılanmayan bir davranış biçimiyken şimdi popüler dünyanın statüsel bir kavramı haline çoktan dönüştü. 


Hızla  evrilen davranış biçimlerimizden, tepkilerimiz ya da tepki-sizlik-lerimiz de nasibini hemen alıverdi.


Tepkilerimiz artık hızla reklamların değiştiği bilbordlar gibi oldu. Tüm önemli gün ve haftalarda ekranımızdan, sayfalarımızdan, storylerimizden birer yazı birer fotoğraf atarak duyar kasıyor, vicdanımızı rahatlatıyor, gündemi takip eden entelektüel kimliğimizi şımartıyoruz. Ben de varım diyoruz !!!.


Sokak Hayvanları Günü, Engelliler Günü, Kahve Günü, Kadın Hakları Günü ve benzeri önemli günleri  365 gün , 52 hafta  12 ay boyunca kutluyor, farkındalık yaratıyor, protesto ediyoruz.Yeri geliyor siyasi davranışlarımızda da aynı hızda reaksiyon alıyoruz.Ne var bunda değil mi diyor kiminin iç sesi, sessiz kalsak duyarsız toplum, bir şeyler yapsak hemen bir kulp bulunuyor davranışların alt metnine.


Sorun ;verdiğimiz tepkilerin, kutlamaların, eleştirilerin sadece ekranlara, telefonlara hapsolmuş olarak kalması.Şiddete uğrayan bir kadını sokakta, mahallemizde, apartmanımızda gördüğümüzde başımızı kuma gömüp, aman başımız belaya girmesin diyoruz, engelli bir çocuğun olduğu sınıfta kendi çocuğumuz okuyorsa sınıf öğretmenine , okul müdürüne yavaştan şikayetlenmeye başlıyoruz, engellilerin hayatını kolaylaştırmak için hiç bir imar planı yapmıyoruz sonra aç bakalım sosyal medyayı neler oluyor. 

Sanki iki farklı toplum gibi uç davranışlar bütünü çıkıyor karşımıza.


Gece ve gündüz gibi farklı davranışlarımız şaşkına çeviriyor bizi.


Megabayt, cigabayt, terebayt hızına yetişmiyor ne tepkilerimiz, ne duygularımız, ne anılarımız.


Biraz kotamızı düşürsek hiç de fena olmaz değil mi?